Deltapad etappe 2. De Banken - Maasluis. Rietblog, wandelen.

de Banken - Maassluis

etappe 2- vrijdag 27 februari 2009

Om half negen ben ik weer op weg met het openbaar vervoer. Vanwege het missen van de beste busverbinding ga ik weer terug naar de strandweg van de vorige etappe, waardoor de route vandaag een kilometertje langer wordt. Er valt lichte regen en motregen en de lucht is somber. Ondanks dat komen er twee vakantiefietsers langs de Monsterseweg gereden. Mijn regenbroek heb ik bij me en de capuchon is bevestigd. Zal dat voldoende zijn?

Kassen, dijkjes en nieuwbouw

Om half tien is het zacht - dankzij de luwte van kassen - en droog. De weg voert langs de Noordlandseweg en het Noordlandsepad, eerst tussen de kassen. Achter de kassen en voor de zeereep liggen enkele campings. Dwars op de zeereep lopen wat kleine dijkjes, zoals de Nieuwlandsedijk. Het zijn overblijfselen van de vroegere strijd tegen het water. Nu wordt er een nieuw uitwateringsgemaal gebouwd vlak ten noorden van 's-Gravensande om het Westland en Den Haag te verlossen van de soms extreme hoogwaterstanden na heftige regen in dit gebied.

Na de kassen is er een vrij uitgestrekte kaalslag waarop reeds enkele nieuwe huizen staan, maar overigens is er weinig activiteit te bespeuren. Behalve dan van een stel ganzen dat rond de plassen voedsel zoekt. Ik heb hier ook de routemarkering weer opgepikt. De zuidwesten wind heb ik nu tegen, maar het is droog.

Hoek van Holland

Ik passeer een scouting onderkomen. Die kom je zowat altijd wel een keer tegen op dit soort wandelingen. Ze bevinden zich altijd in de rafelranden van bevolkingscentra. Ik zie een konijn, putters en natuurlijk zijn hier mussen. Het gekwetter is niet van de lucht. Ik kom langs een monumentje. Het is voor C. F. Jas, commissaris van den burgemeester van 1914 tot 1935, een geschenk van de bevolking van Hoek. Nu volgen de buitenwijken van Hoek van Holland. Eerst een binnenduinbos door, dan een klassieke villawijk die je hier eigenlijk niet zou verwachten. Hier wonen rijke Rotterdammers. In de duinen langs de rand van de wijk hebben ooit bunkers gestaan die nu grotendeels onder het zand zijn verdwenen.

In een duingebied vol struweel en met veel paden raak ik de gemarkeerde route kwijt, maar op richtinggevoel kom ik ook wel op het strand. Talloze grote antennes geven hier aan dat je vlakbij de grootste haven van Europa bent. De wilde duinrozen beginnen al uit te botten. Hier staat een aantal permanente strandtenten, maar eind februari is er om tien uur 's ochtends niet veel te doen.

Baggerwerken

Het strand is vrijwel verlaten op enkele heren met helmen en meetapparatuur na die zich langs de vloedlijn bewegen. Parallel aan de duinen loopt een zandpersleiding. Het zand wordt bij 's-Gravensande gebruikt voor de duinverbreding die we op de vorige etappe zagen. Aan deze kant, in de monding van de Nieuwe Waterweg wordt het zand door de het schip Oranje van Boskalis met moederhaven Limassol opgezogen uit boten die het voor de kust opbaggeren.

Ik loop over de persleiding, tegen een gure wind in en door een nu vrij stevige motregen, naar het Noorderhoof dat ik na een uur wandelen bereik. Ik buig dan af naar het oosten langs de Nieuwe Waterweg. Langs de oever zie ik paarse strandlopers, een eenzame rotgans, tureluurs en smienten. In het Vispaleis, dat nog maar net is open drink ik een kop koffie en eet ik een broodje haring. De haring daar is heel goed. Van de baas krijg ik als service de Telegraaf ter lezing. Ik droog in een halfuurtje flink op.

Deltapad

Nu naar het station waar het Deltapad daadwerkelijk begint - of eindigt, want de eerste richting waarin het beschreven is, loopt van zuid naar noord. Om half twaalf ben ik er. Het pad buigt vrijwel meteen na de spoorwegovergang een bebost duinterrein in. Ik zie hier de paddestoel met de coupletten 1 tot en met 4 van het gedicht, waarvan ik eerder al de coupletten 29 t/m 32 zag ten noorden van Hoek van Holland. Het is echter geen non-seriele poezie die ik lees, maar een verslag van een zeereis vol tegenslag. Het uitgezette pad maakt een flinke slinger en daarna is het wat dolen omdat de paden net vernieuwd zijn. Het is opmerkelijk hoe vaak paden en wegen in natuurgebieden en openbaar groen verlegd en vernieuwd worden. Bezigheidstherapie voor groenontwerpers?

Langs de velden van de Hoekse Boys kom ik een oude bekende op deze wandeling tegen: de Nieuwlandse Dijk. Ik doorkruis een nieuwaangelegd plantsoen waarvan het groen bestaat uit een gevarieerde verzameling grassoorten. Een origineel idee. Verder over de dijk. Deze gaat vergezeld van een vrij brede groenstrook, zodat je je ondanks de nabijheid van Hoeke ne de grote havenwerken ver van de bewoonde wereld waant. Halsbandparkieten geven aan dat die bewoonde wereld toch dichtbij is. Het bos is stil. In de dijk zijn weer bunkers ingegraven.

Maasduinen

Het miezert, maar net niet genoeg om de regenbroek aan te doen. De stille dijk is afgelopen. Langs een mooie oude boerderij voert de weg over een fietspad naar het Staelduinse Bos dat in de verte al zichtbaar is. Hier zie ik weer putters. Het Staelduinse Bos is het enig overgebleven bos in dit gebied. Het is gelegen op oude rivierduinen die gevormd zijn door zand dat uit de bedding van Maas is opgestoven. Deze duinen worden ook wel de Kapittelduinen genoemd.

Het pad slingert door het bos waar ik nu niet zoveel opmerkelijks zie, behalve een haas midden in het bos. En een oudere man die met behulp van een kompas tracht te bepalen waar de uitgang is. Voor alle zekerheid vraagt hij het maar aan mij. Hij staat pal voor het pad naar de uitgang. Zijn kameraad is inmiddels al de goede kant opgelopen.

Even, slechts een minuut of vijf, breekt een waterig zonnetje door en groeit de hoop op een droog einde van de tocht. Maar al gauw wordt de bewolking weer zwaarder en langs de bunkers die nu tot vleermuizenverblijf dienen verlaat ik het bos. Over een fietspad bereik ik een brede vliet, het Oranjekanaal, waar de boel vrij recent op de schop is genomen. Als je rechtsaf gaat kom je na een kilometertje bij de Maeslantkering, die de Nieuwe Waterweg bij sprinvloed kan afsluiten. Het sluitstuk van de deltawerken.

Het is weer gaan miezeren dus een uitstap daar naartoe is nu niet aantrekkelijk. De grondwerken hebben er toe geleid dat even verderop de oude route die over een grasdijkje liep nu verplaatst is naar een nieuw fietspad, aan één kant begrensd door een watertje en kassen. Langs de andere kant is er gras en akker. Waar het fietspad een kleine slinger maakt bij de kruising met de Kleiweg kunnen we toch nog op de Oranjedijk over gras verder gaan.

Regen

Even eerder heb ik twee dames ingehaald die vanochtend zijn begonnen aan het Oeverloperpad. Ik loop in mijn eigen tempo verder langs de Oranjeplassen, een goed vogelgebied, langs maneges en sportvelden. Op de dijk is de regen inmiddels zo heftig geworden dat een regenbroek wel zou uitkomen. Maar mijn broek is nu zo nat dat ik maar van die regenbroek afzie. Als ik de regenbroek aantrek blijf ik nat. Als het droog wordt, droogt mijn broek zonder regenbroek weer vrij snel. Maar het wordt niet droog. De wind is verder naar het zuidwesten door gedraaid zodat de regen vooral mijn rechterkant besproeit. Langs de Maas tracht ik daarom zo lang mogelijk in de beschutting van de bosjes te blijven lopen, maar op een gegeven moment is dat ook niet meer mogelijk en loop ik direct langs de Maas. Op een mooie dag zou dat vast wel mooi zijn geweest. Nu bereik ik min of meer half verzopen de haven van Maassluis. Hier liggen een paar oude zeeslepers. De rest van de haven besluit ik vanwege het weer maar bij het begin van de volgende etappe te bekijken.

Nu naar het station en de droge trein. Als nat persoon valt het mij tegen dat dit station niet voorzien is van enige beschutte wachtruimte. Voor de bewoners van Maassluis is dat zeker niet nodig. Die zijn niet voor een kleintje vervaard, weten we sinds Maarten 't Hart een boekje over deze plaats open deed.

→ naar boven

→ naar volgende etappe