Deltapad etappe 1. Scheveningen - De Banken. Rietblog, wandelen.

Noordzeepad - Deltapad

Van Scheveningen naar Hoek van Holland volgde ik het traject van het Noordzeepad. Van Hoek van Holland naar Sluis volgde ik het Deltapad.

Scheveningen - de Banken

Etappe 1 - dinsdag 24 februari 2009

Bijzondere ervaring

Het is een bijzondere ervaring om een langeafstandswandeling van huis uit te beginnen. Wat bekend leek, blijkt nu nieuw. De aandacht is anders gericht, ik ontdek nieuwe zaken en kom op plaatsen vlakbij huis, waar ik nooit eerder geweest ben.

Het is zo'n vierhonderd meter lopen naar het punt waar ik het Noordezeepad kan oppikken: bij de Waterpartij en de "Teabosjes", de naam die onze kinderen ooit gaven aan de beboste binnenduinen van de Belvedère. Op weg er naar toe kom ik ouderen tegen uit verzorgingshuis Duinrust die groeten, iets wat je in de stad niet veel overkomt. Deze mensen zijn dan ook meestal uit Scheveningendorp afkomstig. Twee vrouwen die daar duidelijk niet vandaan komen, staan aan het hek van de Iraanse ambassade. Zo te zien tevergeefs, want ze lopen na enige tijd weer weg.

Het ontdekken van de roodwitte merktekens van de wandeling gaat makkelijker dan ik vreesde. Ik had ze hier dichtbij huis niet eerder gezien. In je eigen omgeving let je daar normaliter niet op. Ik ga het Noordzeepad op bij de slagboom die in het seizoen neergaat om de padden in de ochtendschemering een vrije overtocht te gunnen.

Honden en vogels

In de "Teabosjes" wandelen vele hondenbezitters met een of meer viervoeters. Tussen het gesnekker van de eksters hoor ik tegen het hondje zeggen: "nee, nee, niet doen". Hondje wordt getraind, maar vliegt nu op deze onverwachte wandelaar af. Wat verderop hebben vogelliefhebbers pindanetjes opgehangen. Aan de inhoud van de netjes doen zich nu enkele halsbandparkieten tegoed, terwijl wat andere vogels eronder op de vallende brokjes wachten. In het Westbroekpark foerageren op dit vroege uur veel watervogels op het land zonder veel angst voor de wandelaar.

Scheveningenbad

Ik kom nu op een stukje Parklaan tussen Badkapel en Stevinstraat waar ik, naar ik nu besef, nog nooit gelopen heb. Het huis op 110, een dertigerjaren villa van het type twee onder één kap, draagt een gevelsteen met daarop:
"Na de bevrijding woonde en werkte in dit huis van september 1945 tot april 1946 Hare Majesteit Koningin Wilhelmina, symbool van het verzet tegen de onderdrukking."
Ze keek uit op de beroemde Metztennisbanen. Zou ze wel eens naar het tennis gekeken hebben?

Hierna volgt het Endemol Circustheater, dat nu Fortis Circustheater blijkt te heten. Hoe lang al en hoe lang nog? De musical Tarzan loopt nog tot eind maart. Ik kom langs het politiebureau waar ik van verschillende diefstallen en inbraken aangifte heb gedaan, langs het gerestaureerde Kurhaus, een mooi bouwwerk van rond de voorlaatste eeuwwisseling. Helaas is het erg bekneld geraakt tussen lelijke bouwsels voor de hier overvloedig aanwezige horeca. Om kwart voor tien ruik ik op de boulevard al een frituurlucht.

De lucht is vrij grauw, maar het is droog. Er is vrijwel geen wind: dus goed wandelweer. De pretpier laat ik rechts liggen; mijn weg voert naar het zuidwesten over de boulevard, langs het monument voor de in 1914-1918 gevallen zeevaarders. Ik ga de zeewering op langs de vuurtoren die ik nu voor het eerst van dichtbij bekijk. Op zaterdagmiddag is de toren open voor een rondleiding, mits men met minimaal zes personen komt. Langs de gebouwen van Radio Scheveningen ga ik weer van de zeewering af, langs de binnenhavens, allemaal bekend terrein.

Rioolzuivering, bosjes en duinen

Langs het Uitwateringskanaal - daar is het altijd vrij rommelig - en het uitwateringsgemaal van het hoogheemraadschap Delfland ga ik de Bosjes van Poot in. Hier ben ik nog nooit van mijn leven geweest. Eerst kom ik langs een uitgestrekte rioolzuiveringsinstallatie die half is weggewerkt in deze bosjes.

IMG_1629_1 (18K)

De installatie kan niet voorkomen dat soms in de zomer het zwemwater op Scheveningen niet 100% zuiver is. Eerst lijkt het of de Bosjes van Poot hondenvrij zijn, maar dat is slechts schijn.

Het is onvoorstelbaar hoeveel vooral mensen, vooral vrouwen, alleen of samen, honden lopen uit te laten. Als je al die uren, al die kosten en al die vervuiling en verstoring van de natuur eens in rekening zou brengen? De behoefte om met een hond als voorwendsel en onbegeleid door een man naar buiten te kunnen gaan, is bij de Nederlandse huisvrouw erg groot. De Bosjes van Poot zijn verrassend uitgestrekt. De natuur gaat over van winter naar voorjaar. In enkele boomtoppen zit een groepje koperwieken, typische wintergasten. Het fluitenkruid brengt de boodschap dat het lente wordt. Ik steek vanuit de Bosjes van Poot een straat over en ik ben in het natuurmonument "Westduinpark". Het zijn duinen die puin en bunkers bedekken. De Westduinen zijn na de oorlog gebruikt om het puin te storten dat restte van de huizen die afgebroken waren vanwege de bouw door de Duitse bezetters van de Atlantikwal. Kenmerkend voor deze duinen zijn de grote hoogteverschillen en steile hellingen. Ze zijn uitgebreid begroeid met struweel. De route loopt langs de stadkant van deze duinen. Het is een mooie route, weer nieuw voor mij nieuw, want ik fiets altijd veel dichter langs de zeereep als ik richting Hoek van Holland ga.

Ik kom langs de Vulkaan, de hoogste duintop in de omgeving, vanwaar de vogeltrek wordt bijgehouden. Het is nu te laat in de ochtend daarvoor en nog te vroeg in het seizoen om de trek te volgen. Ik zie de sportvelden van de HALO, waarvan een vroegere collega directeur is. Men wil van deze prachtige plek gaan verhuizen naar het Zuiderpark . Daarvan krijgt men vast nog een keer spijt. In de buurt van Kijkduin valt de uitgebreide vraat aan de onderkant van de struiken op. Deze reeën leven haast in de stad. Ze kunnen in deze tijd moeilijk aan voedsel komen.

Vlak voor Kijkduin bij strandslag 5 wordt meegedeeld dat "De cursus omgaan met teleurstellingen helaas niet doorgaat". Het Atlantic hotel (nu NH Atlantic) markeert de badplaats Kijkduin. Ooit nam ik in dit hotel deel aan een conferentie deelnam van college van bestuur en medezeggenschapsraad van de haagse Hogeschool (als lid van de mzr). Kijkduin biedt een goede gelegenheid voor een kop koffie. Het is in een deel van het land voorjaarsvakantie, dus het is vrij druk in het cafe.

Even het binnenland in

Nu volgt een deel van het Noordzeepad waarvan ik betwijfel of het nog wel bij een kustpad mag horen. Het is een slinger die ongeveer drie of vier kilometer landinwaarts voert en dan weer terug naar de kust. Eerst kom ik op een parkeerplaats voor badtoeristen, dan beklim ik een stukje puinduin met kunstzinnige uitingen. Ik volg wat schimmige paden langs sportvelden en steek door het voormalige landgoed Ockenburg heen. Het pad gaat vervolgens langs een ex-jeugdherberg nu vluchtelingenopvangcentrum, een golfterrein, recreatiebungalows, plantenkassen en een begraafplaats. Dit alles gaat over in een gebied dat als een groene buffer tussen Den Haag en het Westland ligt: Madestein. Het is goed dat het er is. Er is zeker veel aardigs te zien, maar toch voelt het net niet natuurlijk aan. Het heeft te veel kenmerken van een stadspark en er is een veelheid van verharde en parallel lopende paden en kruisende autowegen. En het is natuurlijk weer een grote hondenuitlaatplaats.

Gelukkig breekt hier de zon goed door, de lente kondigt zich even aan. Dat vergoedt ook dat achter mijn rug de nieuwste (volgens het reclamebord en volgens mij de lelijkste) villawijk van Den Haag verrijst. Het is gelijk een woonwagenkamp, maar nu voor de erg rijken: rietgedekte monsters en een soort Zwitsers chalet staan te midden van andere architectonische uitspattingen. Via het politiehonden- en paardentrainingscentrum, waar ik bars wordt toegeblaft, kom ik op een lokale weg die mij naar de gigantische instelling voor geestelijke gehandicaptenzorg het Westerhonck voert. Wandelroute en fietspad voeren hier dwars doorheen, zodat je iets kan oppikken van het leven in deze beshutte wereld.

Opnieuw duinen en strand

Plotseling ben ik weer uit dit complex en bereik ik de Monsterseweg en de duinen ter hoogte van de Bloedberg. Alweer een plek waar de vogeltrek wordt bijgehouden, zij het niet zo fanatiek als op de Vulkaan. Eens zag ik hier een houtsnip opvliegen. Nu ga ik over het dijkje langs de duinrand naar Ter Heijde. Hier staat op de lege camping een grote rode tent van het Russisch Staatscircus, de voorstelling is morgen en overmorgen. De tent zag ik al vanaf de Vulkaan liggen.

De route voert nu door de zeereep en langs Ter Heijde dat hier inderdaad wel gevaarlijk dicht achter de smalle zeereep ligt. Hier ga ik het strand op. Nog net kan ik zien hoe een lokale chef met pepermolen tussen het helmgras wordt gefotografeerd voor de nieuwe reclamefolder. De route voert nu langs het strand, maar waar gaat de LAW weer terug de duinen in? De markeringen ontbreken hier en ik heb geen routeboekje. Ik gok maar op de strandslag naar de Banken.

Na een paar kilometer verandert het strand. Er is hier een reusachtige zandopspuiting gaande. Zo groot dat ik door de zeereep verder moet ploegen, normaliter een doodzonde maar nu onvermijdelijk. Het opgespoten strand is namelijk levensgevaarlijk drijfzand. Duizenden meeuwen en drieteenstrandlopers staan in het stromende water dat uit de spuitbuis komt te wachten op eten dat kennelijk in overvloed met het zandwatermengsel meekomt.

Het hoogheemraadschap Delfland is bezig tussen Hoek van Holland en het zuiderhavenhoofd van Scheveningen de kust te versterken. Er wordt een nieuwe duinenrij aangelegd en het strand en de vooroever worden opgehoogd en verbreed. Tussen Hoek van Holland en 's-Gravensande wordt een nieuwe duinvallei aangelegd. Het werk is hier in november 2008 begonnen. Langs de Arendsslag bereik ik natuurgebied de Banken en de Strandweg. Waar deze de weg naar Hoek van Holland kruist neem ik de bus weer naar huis.

naar boven

Naar volgende etappe