Rietblog.nl

Etappe zeven

Door bossen

De dag begint nog droog. Er is weinig wind en het is somber weer. Ik ga van start ten zuiden van Bergen op Zoom, waar ik de vorige etappe beëindigd heb. Aan de Fianestraat. Er is hier een paar mooie stukje natuur, waar het water (vroeger) een dalletje door de Brabantse Stuwwal heeft uitgeslepen. Weilanden dalen met glooiing van de bosrand naar beneden.

Helaas heeft de boer die in dit mooie gebied zijn bedrijf voert, een lelijke melkstal neergezet. Op een winterse weide waar het gras ver te zoeken is, dromt een groep koeien tezamen. Het lijkt alsof de boer punten wil scoren voor het keurmerk "weidemelk".

Het beboste landgoed Groot Molenbeek wordt gevolgd door langoed Lievensberg. Dit is een voormalig stuifzand waar nu de heide met het opdringende bos strijdt om de ruimte. Er zijn hier weer veel paden voor wandelaars en crossmotoren. Het verkeerslawaai van de A4 is goed hoorbaar.

Paaltjes

Het is een waterwingebied, te zien aan putten en allerhande paaltjes. Als je er op gaat letten is het werkelijk vergeven van de paaltjes in het terrein, paaltjes waarmee van alles wordt uitgedrukt: ge- en verboden, wandelroutes, wandelknooppunten, wegwijzers, de loop leidingen, de namen van grondeigenaren en hun regels en nog veel meer.

De paaltjes zijn niet fotogeniek, maar voor een keer heb ik een kleine bloemlezing onder de middelste kolom opgenomen

Regen

Zachtjes begint het te regenen. En ook de wind neemt wat toe. De rest van de dag zal ik grotendeels door regen lopen. Het bos wordt even wat mooier, minder gehavend door de aanleg van paden.

Ik kom weer op een asfaltweg, waarlangs een gesloten frituur staat en even verder het gebouw van het Stay Okay hotel. Ten noorden hiervan ligt een aardig landschap: Zoomland. Onverharde wegen langs bosranden en verzopen weilanden roepen de sfeer van een Engels landschap op. Het heeft de afgelopen dagen veel geregend.

Honden

Helaas buigt mijn route weer af door weide- en akkerland dat er nu in de winter en regen desolaat bij ligt. Ik praat even met een vrouw met een klein hondje vlakbij enkele huisjes. Een dikke poes sluipt over de weg.

Voor een wit huisje waarschuwt een bordje voor de Mechelse Herder. Ik ken die beesten. Een broer van mij had er een. Een aardig dier en prachtig, maar erg nerveus. Hij kon niet tegen fietsers. Zag hij er een, dan was hij niet te houden. Gelukkig woonde de broer in Brussel, waar fietsers vrij zeldzaam zijn. Erger was, dat hij ook niet tegen vrouwen met hoofddoekjes kon. En die waren er in de buurt waar mijn broer woonde genoeg. Mijn broer moest met de hond naar een hondenpsychiater. Ze kregen samen therapie. In ieder geval ontwikkelde mijn broer een afkeer van Geert Wilders. Maar dat stond waarschijnlijk los van die therapie.

Deze Mechels Herder danste woest voor de ramen van het witte huisje en blaft naar mij. Geen hondenpsychiater bezocht. Ik liep maar snel door.

Zoom

Mijn route voert nu gedurende vele kilometers langs de Zoom. Het is de watergang waaraan Bergen op Zoom zijn naam dankt. Behalve voor ontwatering diende de stroom ook voor de afvoer van turf.

Ik moet zeggen dat het water geen grootse indruk op mij maakte. Het is meer een brede sloot. Fraai is dat op de aanvankelijk hoge oevers veel bomen en struiken groeien. Zo loopt er een groen lint door het vrij open akkerland, een vebindingsroute voor mens en dier. Dat wordt trots op een informatiebord gemeld.

In dit jaargetijde is het lint echter kaal en de regen en wind maken het fenomeen ook wat minder groots. In feite loop ik over een fietspad langs een sloot.

Een zekere onderbreking vormt de passage van het dorp met de geheimzinnige naam Wouwse Plantage. Behalve een paar vrouwen die hun hondje uitlieten, zie ik een huisje in de bijzondere Zwitserse chaletstijl die ook de bebouwing van het landgoed de Wouwse Plantage kenmerkt. Het is het werk van een Belgische baron die in de bosplantages hier een jachtslot inrichtte. Niet toegankelijk voor publiek.

Zoom wordt Spillebeek wordt Grensstraat.

De Zoom verandert van naam: het wordt de Spillebeek. Het water doet de naam eer aan: het klotst bijna over de oevers, zo hoog staat het nu. Sommige weilanden bevatten laagten die vol water staan. Een boer probeert door een sleuf met een trekker te maken het water weg te laten vloeien. Hij is er al een tijdje mee bezig aan de sleuven te zien. Maar veel resultaat zie ik niet.

Uiteindelijk stuit ik op de grens. Hier loopt langs de grens de onverharde en plassenrijke Grensstraat, met links keurige Nederlandse akkers en rechts, meer dan een kilometer lang, een Belgisch landgoed met drassige waterpartijen. Over het landgoed, gelijk met mij op, loopt een dame. Ze kijkt wel even naar die halfverzopen wandelaar, maar we maken geen kontakt en zij slaat af, de onbekende binnenlanden van het landgoed in.

Grenspaal 241 en Essen

Bij de klassieke witte grenspaal 241 staat een handwijzer, met daarop LAW503 en LAW5. Met de toevoeging ANWB. Ik vraag mij af waar nu het Grenslandpad is gebelven. Ik had al eerder gezien dat het op sommige wegwijzers niet bestaat. Volgens mij heeft de ANWB niet zoveel met de LAW's te maken. Waar bemoeien ze zich eigenlijk mee? Die LAW5 is waarschijnlijk de GR5 (of E2), de wandelroute van Hoek van Holland naar Nice, die ik vroeger zo graag een keer van begin tot eind wilde lopen.

Ik negeer alle wegwijzers en loop langs het reusachtige spoorwegcomplex (grensstaion!) van Essen naar het station, waar ik net de eenmaal per uur rijdende boemel naar Roosendaal haal.