Rietblog.nl

De derde etappe

Huisjes

De route van het Grenslandpad door Zeeuws-Vlaanderen mijdt - helaas - bijna overal de dorpen. Alleen van Middelburg (B) zie je het centrum. Verder loop je een enkele keer door de randen van plaatsjes. Hierdoor zie je niet veel van de bebouwde wereld.

Vandaag is dat anders dankzij mijn fietstochtje naar het begin van de etappe, vanaf het busstation van Terneuzen.

Busstation Terneuzen

Ik passeer verschillende kleine buurtschappen met prachtige namen als Wulpenbek, de Knol en Mauritsfort en de plaatsjes Hoek en Philippine. Er staan hier nog veel opgeknapte kleine landarbeidershuisjes en keuterboerderijtjes zoals je die weinig elders in Nederland nog aantreft. Ze roepen beelden op van een wereld zoals die er ver voor de Tweede Wereldoorlog uit zag.

Ook in het aansluitende deel van België staan dit soort huizen, overblijfselen van een tijd waarin mensen zich bezig hielden met kleinschalige landbouw en nijverheid. Die is inmiddels verdwenen.

Leopoldkanaal

De meestal onverharde paden over de oevers van het Leopoldkanaal vormen vandaag het eerste deel van de route. Toen Belgieë zich in 1830 afscheidde, sloten de Nederlanders alle afwateringen van België naar de Westerschelde af. Om het drassige land toch te kunnen afwateren, besloot de Belgen in 1843 een kanaal van Boekhoute (in België) naar Heist aan de Noordzee te graven. Dit is het Leopoldkanaal. Dus geen scheepvaart hier. Wel sluisdeurtjes om de watertoevoer van zijtakken te reguleren en bij Boekhoute Haven een gemaal dat nu weer wel op Nederland afwatert.

Visserij

Als je langs zo'n recht kanaal loopt ontwikkel je er een soort haat-liefde verhouding mee. Het is eentonig, je verliest je aandacht en de gedachten dwalen af. Maar af en toe wordt je belangstelling weer gewekt, zoals door de baileybruggen die om de zoveel kilometer over het kanaal liggen.

De laatste brug die ik passeer heet Oesterputbrug. Hoezo oesters hier midden in de polders? Dan blijkt dat hier vroeger sprake was van een bloeiende visserij op de Braakman, waarvan de uitlopers tot Boekhoute en Philippine liepen. Die liggen nu middenin de polders. Boekhoute had een vissershaven op de grens met Nederland en er is een streekmuseum. In Philippine, ook een voormalig vissersdorp, staat het plein vol met chique mosselrestaurants voor de Belgische gourmands. Jammer dat de wandelroute niet langs deze plaatsen loopt.

Grenspaal 322 bij Boekhoute Haven

Mijn weg voert nu naar het noorden, over de grens bij paal 322, langs de oever van het Isabellakanaal Nederland in. Kaardenbollen en een dode boom langs het kanaal onderbreken het functioneel ingerichte landschap.

Braakman, bossen en kreken

Na een bocht steek ik het kanaal over. Het pad voert over een aquaduct dat met kromgetrokken planken is afgedekt. Aan de overkant beland ik in.... bossen. Wie had die hier verwacht? Hoge eiken, essen en zelfs dennen staan hier op de vruchtbare zeeklei en vormen een uitgestrekt bos, dat inmiddels bijna zestig jaar oud is. Direct na de afdamming van de Braakman heeft Staatsbosbeheer een deel van de platen bebost. Een lichte depressie in het land laat zien waar vroeger een kreek liep.

Routevariant

Ter hoogte van het recreatieterrein de Braakman kies ik voor een routevariant die hier staat aangegeven. Ik zag op kaarten dat de oude route aan de westkant van de Braakman wel erg dicht langs uitbreidingen van het bedrijf Dow Chemical voert. Voor de variant loop ik een stuk langs een provinciale weg en ga dan langs de oostkant over en langs de oude dijk van de Braakman verder.

Dow Chemical

Vanaf de dijkkruin zien de kreken om mij heen er mooi uit. De blinkende tanks en kraakinstallaties van de chemie aan de horizon hebben een andere schoonheid. Rechts van mij zijn er nog oude landschapselementen. Een paar statige boerderijen liggen er mooi bij, maar het ziet er uit alsof er geen boeren meer wonen.

Langs en over verkeersoplossingen voor de toegangen naar de Westerscheldetunnel, de bedrijven en de sluizen van Terneuzen, dat wil zeggen: over fietspaden, loop ik naar het busstation. De voetganger is men hier, zoals vaker, vergeten.