Dwergganzen (1)
Weer een lange vogeldag. 's Ochtends tijdig op om fotoapparatuur klaar te maken en locaties van bijzondere waarnemingen te noteren. Al met al kom ik tegen 11 uur aan in de Vereenigde Harger- en Pettemerpolder, achter de Hondsbossche Zeewering. Hier worden vaak dwergganzen gesignaleerd. Het was me tot nu toe niet gelukt deze vogel te spotten. Ook nu lijkt het weer op een deceptie uit te draaien. Er zit een groep ganzen vrij dichtbij de bebouwing van Callantsoog. Maar afturen van alle ganzen levert alleen kolganzen op. De groep vliegt vrij snel op en verdwijnt achter een dijk.
Dwerggors
Dan maar door naar de makkelijke roze pelikaan in Callantsoog. En onderweg kijken naar de dwerggors, die aan de voet van de duinen op weg naar Callantsoog zou zitten. Ik heb geen grote verwachtingen ten aanzien van het spotten van deze vogel.
Aangekomen op de dwerggorsplek zie ik nogal wat geelgorzen heen en weer vliegen tussen het stro op de bollenvelden en de struiken langs de weg en aan de voet van de duinen. Dat vind ik al behoorlijk interessant. Geelgorzen zag ik nooit eerder in het westen van het land. Deze zijn al prachtig gekleurd.
Er is wat geduld nodig en het trotseren van een koude wind, want de dwerggors is voorlasnog onzichtbaar. Na drie kwartier vliegen enkele gorzen van de bollenvelden in de top van een struik en daar zit ook een kleiner en lichter vogeltje tussen. Voordat ik het goed heb kunnen zien vliegt het vogeltje al weer verder achterin een hoge struik. Daar zie ik het al beter. En wat later landt de dwerggors netjes in het zicht in een struik een meter onder een mannetjes geelgors die daar zit te pronken. Nu laat de dwerggors zich goed bekijken en fotograferen. Dit is een prachtig moment.
Roze pelikaan
Door naar Callantsoog, bij een vijvertje van 20 bij 30 meter midden in een nieuwbouwwijkje zit al maanden een roze pelikaan. Nu, hij is direct zichtbaar op het grastalud naast de vijver. Hij zit te suffen in het zonnetje. Van een lokale persoon hoor ik dat men hem twee keer per dag vis geeft. Dit om de visstand van het vijvertje te sparen.
De pelikaan heeft het er blijkbaar goed naar de zin. Zijn gewonde poot schijnt te helen. Hij is al eerder in Duitsland en op Texel gezien en is wellicht een echte dwaalgast, geen escape. Deze vogel vinden we van oorsprong in het verre oostelijke deel van het Middellandse Zeegebied.
Siberische braamsluiper
Pal bij de roze pelikaan wordt sinds kort een Siberische braamsluiper gesignaleerd. Alsof het zo is ingericht om het de vogelaars eens makkelijk te maken. De tuin van een huis op nog geen 60 meter van de pelikaan is voorzien van een weldaad aan voedertafels, netjes, vetbollen en dergelijk. Er staan wat vogelaars gewapend met kijkers en telelenzen te wachten.
Binnen tien minuten verschijnt de braamsluiper in een struik boven een voederelement. Het beestje heeft kennelijk een geweldige trek, want hij blijft langdurig van het vet pikken. Dat is vreugde bij de spotters. Oook bij mij: vandaag de derde nieuwe soort in Nederland.
Normale braamsluipers in Nederland zijn er alleen in de zomer. Het zijn trekkers uit Afrika. In de winter zie j die hier zeker niet. En in de lente zijn ze meestal moeilijk te zien, omdat ze zich heel graag verschuilen in een dichte struik of braambos. Alleen als ze net zijn aangekomen wil het mannetje zich wel eens in de top van de struik tonen. Ik zag er niet vaak een. Bovendien moet je dan nog goed kijken om niet een grasmus voor een braamlsuiper aan te zien. Dit exemplaar wordt aangezien voor een Siberische ondersoort, die hier normaliter niet verschijnt. Geluid en kleuren schijnen in die richting te wijzen. Het laatste oordeel is aan de commissie voor dwaalgasten.
Pestvogels
Nu ik er toch in de buurt ben, is een bezoekje aan de pestvogels in Julianadorp nu een kleine moeite. Pestvogels zijn heel mooi en ik had ze al een paar jaar niet meer gezien. Mijn foto's van pestvogels bij mij in de buurt een aantal jaren geleden waren door tegenlicht niet erg geslaagd.
Nu dus tijd voor revanche. In de auto op weg naar Julianadorp ruik ik een buitengewoon smerige lucht. Ja, ik heb bij die pelikaan te onoplettend door een grasveldje gelopen. Helaas, niet alle hondenbezitters ruimen de uitwerpselen van hun lievelingen op en vogelaars kijken niet naar de grond. Ik zit intussen met de stank en de opgave daar wat aan te doen.
Het plekje van de pestvogels vind ik makkelijk. Een groepje overwegend vijftigplussers met camera's en kijkers, evenveel mannen als vrouwen schat ik, staan in plechtige stilte voor plantsoen met een vijvertje. Inderdaad zitten er een negental pestvogels in een hoge boom. Zij dalen als zij de kust veilig wanen af naar een klein ligusterstruikje met zwarte bessen, om daarvan te snoepen. Dat is het moment om foto's te nemen.
Als laatste gekomen, dus de slechtste plek en ongeduldig om het probleem van mijn vieze schoen op te lossen, lukte het mij niet erg goed om mooie, onbewogen plaatjes te maken. Niettemin: prachtige vogels. Geen "tik" want pestvogels kende al. Wel goed voor mijn jaarlijst 2015.
Dwergganzen (2)
Bij de Siberische braamsluiper was ik iemand tegengekomen die ik bij mijn eerdere dwergganzenpoging al even gesproken had. Ik hoorde van hem dat hij en zijn maat later alsnog de dwergganzen gevonden hadden en waar. Goede reden om weer terug te keren naar de polder (van Natuurmonumenten).
Daar vind ik snel een groep van 31 ganzen waartussen dwergganzen zaten, missschien wel allemaal dwergganzen. Degene met weinig wit op de kop zijn waarschijnlijk onvolwassen exemplaren. Ze zitten vrij ver zodat het zonder telescoop lastig te zien is of ze een gele oogring hebben, het doorslaggevende kenmerk. Op sommige van mijn foto's zie ik duidelijke een gele ring om het oog. Ze hebben allemaal korte roze snavels. Ook gezien het ver over het voorhoofd doorlopende wit bij sommige exemplaren, een ander kenmerk, betekent dit voor mij mijn vierde nieuwe soort vandaag.
Amerikaanse oeverloper
Ik kan nu Noord-Holland doorsteken naar de vooroever aan het IJsselmeer tussen Medemblik en Wervershoof. Daar wordt een Amerikaanse overloper gezien. Het is een waalgast die nog niet zo vaak in Nederland is waargenomen. In Engeland en omstreken komt hij wat vaker terecht. De Amerikaanse overloper lijkt erg op die van ons. Je moet de onze dus echt goed kennen om in Nederland te vermoeden dat deze overloper niet helemaal gewoon is. Knap van de vinder.
Aan het strandje waar hij al een aantal dagen regelmatig foerageert, zie ik hem na een kwartiertje verschijnen. Wat meteen opvalt is hoe weinig mensenschuw het beestje is. Hij laat zich tot op een tiental meters benaderen. Mooi voor de fotografen. Een normale overloper zou allang zijn opgevlogen.
De Amerikaanse heeft onder meer een kortere staart en ik zie nu zelf dat hij duidelijk wat dikker en korter oogt, de randen van zijn vleugels zijn wat anders getekend en hij wipt veel minder dan de onze. Het is een eerstewinter, waardoor bepaalde onderscheidende kenmerken minder duidelijk zijn. We nemen aan dat dit een Amerikaanse is. Dus nieuwe soort nummer 5 vandaag!
Verdwenen flamingo's
Ik besluit op de terugweg ook nog maar even een kijkje te nemen bij de flamingo's die bij het Kinselermeer gezien zijn. Geen nieuwe soort voor mij, maar wel aardig om in Nederland te zien. De omweg leidt echter niet tot resultaat. De vogels zijn gevlogen, of achter het riet verdwenen. Vandaag is er ook maar 1 melding geweest, waarin stond dat ze ver weg waren. Met vijf nieuwe soorten en de pestvogels kon mijn dag toch niet meer stuk.